Broń biała, a zwłaszcza szabla, zajmuje wyjątkowe miejsce w historii Polski. Broń ta miała znaczenie bojowe i świadczyła o przynależności do stanu szlacheckiego, a za sprawą umieszczanych na głowniach napisów i wizerunków manifestowała poglądy czy przekonania religijne właścicieli. Ta ostatnia funkcja, charakterystyczna dla przedrozbiorowej Polski, odrodziła się w XIX wieku dzięki zgodzie rządu austriackiego na noszenie broni do stroju narodowego przez Polaków mieszkających w Galicji. Wzrosło wówczas zapotrzebowanie na szable w typie karabeli i na nowo upowszechnił się zwyczaj ozdabiania ich głowni motywami patriotycznymi, podsycony wydarzeniami z lat 1861-1863. W książce Broń z warsztatu Ignacego Hfelmajera Leszek Zachuta omawia sylwetkę krakowskiego szabelnika i rusznikarza, którego twórczość przypadająca na czas odzyskiwania przez miasto kulturalnego znaczenia i rodzącego się popytu na produkty patriotyczne charakteryzuje się wysoką jakością i staranną ornamentyką, dzięki czemu jego wyroby były dobrze rozpoznawalne i cenione. Autor przybliża losy rodziny Hfelmajerów, przybyłej do Krakowa z Austrii, przedstawia życie i działalność Ignacego na tle ważnych dla miasta wydarzeń historycznych (takich jak np. rewolucja krakowska czy powstanie styczniowe), a także opisuje konkretne szable, pistolety i strzelby powstałe w jego warsztacie. Tę opowieść ilustrują liczne fotografie nie tylko przedstawiające miejsca i postaci związane z życiem tego wybitnego rzemieślnika, ale przede wszystkim bardzo szczegółowo prezentujące wykonaną przez niego broń.