„Opisane w drugim tomie kościoły drewniane z Województwa Opolskiego domykają współczesny opis sakralnej architektury drewnianej na obszarze, określanym historycznie jako Górny Śląsk. Jak pisałem już w tomie pierwszym, granice krainy geograficznej uważanej za Górny Śląsk/ Oberschlesien były na przestrzeni ostatnich stuleci zmienne, co można zauważyć, porównując pracę autorów polskich i niemieckich, zajmujących się tematyką Górnego Śląska czy Śląska w ogólności. Szczególnie jaskrawo było widać te różnice, gdy do owych opisów używano kryteriów politycznych i za wszelką cenę starano się udowodnić niemieckość czy polskość tych ziem. Czytając dzisiaj skądinąd cenne merytorycznie opracowania Wiggerta i Burgemeistra czy Dienwiebla o czysto germańskim, wielowiekowym statusie Śląska i jego kultury, można odnieść wrażenie, jakby do XIII wieku, kiedy, jak sami autorzy przyznają, pojawili się na Śląsku pierwsi niemieccy osadnicy, panowała tu dziewicza puszcza, w której jakieś półdzikie, leniwe ludy o słowiańskim rodowodzie snuły się po lasach, nie tworząc, nie budując niczego poza zaspokajaniem swoich najprymitywniejszych potrzeb. Nie ulega oczywiście wątpliwości, że osadnicy niemieccy, wcześniej zlatynizowani przez Rzymian, mają swój wielki wkład w rozwój gospodarki i kultury Śląska. Nie należy jednak zapominać, że w tymże XIII wieku Śląsk posiadał już rozległe kontakty z otaczającymi go rdzennymi ziemiami polskimi i czeskimi, których ludność swobodnie przemieszczała się na ziemie śląskie, budując własne osady i tworząc własną kulturę". (Wstęp, fragm.)