„Twórczość Eugeniusza Marca cechuje ogromne nagromadzenie symboli i fantastyki, ale trzeba podkreślić, że bardzo mocno wyzierają z niej realia życia codziennego. Tematyka społeczna jest w pracach Marca dominująca. Jak pisała jedna z biografek artysty: „Dzieła te są jak zwierciadła, w których odbija się prawdziwe życie". My jednak mamy wrażenie, że jest to chyba jarmarczne „krzywe lustro". Obraz nam podany jest nierealistyczny, taki, jakim widzi go twórca - i to w taki obraz mamy uwierzyć. Następuje transpozycja, wynikająca z ogromnego zaangażowania autora. A jest on bystrym, uważnym obserwatorem - dostrzega więcej, ale nie bardzo wierzy, że i my TO widzimy. Stąd wszechobecne satyryczne przerysowania i uwypuklenia. Wszystkie prace są pełne postaci, ale też pełne tematów - licznych warstw treściowych. Niezależnie od tego, czy jest to obraz całej społeczności, czy uczestników pojedynczego wydarzenia. Zwłaszcza że autor zaobserwowane realia traktuje jako pretekst do tego, by pokazać jeszcze więcej. To nie ma być tylko szafa, skrzynia i kołowrotek na obrazie Wiano, ale niezadowolony pan młody, który „ma w nosie te stare graty i oczekuje od teściów samochodu". Eugeniusz Marzec wie z własnego doświadczenia i chce, byśmy też to widzieli - wieś to nie tylko „sielskość". To też ogromne różnice społeczne i powszechne ubóstwo. Pożywka w korycie czy tytułowe Solenie kury to opowieści o tym, że nie zawsze było co jeść; dlatego dzieci sięgały do korytka dla drobiu, a kury trzeba było zmuszać, by zniosły jajo". [fragm. tekstu]