"Najważniejszym problemem badawczym niniejszej pracy jest przemiana głównego bohatera poematu „Imago mundi” Wojciecha Wencla z człowieka religijnego w wierzącego. Wszystkie późniejsze analizy służą temu nadrzędnemu celowi, za każdym razem ukazując jednak temat z nieco innej perspektywy. We wstępie przedstawiam główną hipotezę prowadzonych badań, zarysowuję kontekst biograficzny omawianego utworu i przedstawiam cały dorobek literacki autora "Imago mundi". Rozdział I to wciąż jeszcze wprowadzenie do dalszych rozważań. Interpretuję w nim tytuł poematu i zapowiadam wszystkie kolejne części dysertacji. Każda z nich stanowi próbę odpowiedzi na inne pytanie. Pierwsze jest fundamentalne, dotyczy bowiem tego, czym w sensie genologicznym jest badany przeze mnie tekst. Rozpatrywane warianty gatunkowe to: autobiografia duchowa, świadectwo, epopeja i przypowieść. Swoje przemyślenia opieram na najnowszych ustaleniach w dziedzinie współczesnej genologii literackiej, uwzględniających zjawiska tzw. polimorficzności i agatunkowości. Po pytaniu „co?” należy postawić kolejne – „kto?”. Trzeci rozdział pracy koncentruje się na osobie mówiącej w Imago mundi. Posiłkuję się w tym zakresie rozważaniami Karola Tarnowskiego na temat filozofii podmiotu wiary i Paula Ricœura – o kategorii tożsamości narracyjnej. W IV rozdziale omawiam zawartą w Imago mundi koncepcję czasu („kiedy?”). Okazuje się być ona złożona z wielu wizji temporalnych: chronologicznej, cyklicznej, kairosu i „wiecznego teraz”. Jako główny kontekst przywołane zostają Księga Koheleta, księga X Wyznań św. Augustyna i eseje Thomasa S. Eliota. Z kolei w V części rozprawy przedstawiam sposób ukształtowania przez autora przestrzeni („gdzie?”). Punktem wyjścia dla tejże analizy są pisma Mircei Eliadego na temat tzw. środka świata i teoria dialektyczna o współistnieniu sfer sacrum i profanum. Ten aspekt omawianego problemu uzupełniają rozważania nad tym, jak w Wenclowym poemacie funkcjonują trzy archetypiczne uniwersalia przestrzenne: piekło, czyściec i niebo. Następnie przechodzę do kulminacyjnej fazy prowadzonych badań – interpretacji "Imago mundi" w duchu myśli teologicznej Karla Bartha. Szczegółowo przedstawiam zapowiedziany w tytule niniejszej dysertacji proces duchowy, ukazując krok po kroku drogę bohatera poematu od religijności do wiary. Rozdział VI stanowi zatem próbę odpowiedzi na pytanie: „skąd dokąd?” lub też „w jakim kierunku?”. Część zasadniczą rozprawy zamykają rozważania nad ukrytym w interpretowanym dziele obrazem Boga („o Kim?”). Dotarcie do tej najgłębszej warstwy tekstu staje się możliwe dzięki wyjaśnieniu symbolicznego znaczenia pojęć-kluczy: burzy, wiatru, śniegu, słońca i księżyca. Jako najistotniejszy kontekst interpretacyjny służą w tej części rozprawy Biblia i aktualne badania z zakresu psychologii religii. W zakończeniu dokonuję podsumowania przeprowadzonych przeze mnie analiz. Zamykam swój wywód refleksją nad tym, jaką rolę Imago mundi może odegrać w przyszłości." (Magdalena Piwnikiewicz)