Monografia cmentarzyska w Gogolinie-Strzebniowie to 11 tom głównej serii Ocalone Dziedzictwo Archeologiczne, wpisujący się doskonale w założenia tego przedsięwzięcia. Po 50 latach od ratowniczych badań birytualnego cmentarzyska z późnej epoki brązu, odkrytego przypadkowo podczas wybiórki piasku, autor wykopalisk, Eugeniusz Tomczak, wraz z zespołem badaczy młodszego pokolenia, dokonuje gruntownej prezentacji obiektów i materiałów z tej nekropoli. Cmentarzysko, zaliczane do grupy górnośląsko-małopolskiej kultury łużyckiej, do tej pory znane było w środowisku naukowym jedynie z powodu grobu z formami odlewniczymi. Ten pochówek, zanalizowany tu zresztą ponownie z użyciem metod archeometrii, uzyskuje tym samym szerszy kontekst. Klasyczna analiza archeologiczna grobów i elementów obrządku (z dominującą inhumacją) oraz stylistyczno-typologiczna zabytków ruchomych, została tu uzupełniona pełną analizą antropologiczną i datowaniem radiowęglowym wybranych pochówków (część główna autorstwa E. Tomczaka, A. Szczepanek i P. Jarosza). Cennym uzupełnieniem są studia paleodemograficzne, w tym pierwsze dla tego ugrupowania kulturowego (grupy górnośląsko-małopolskiej kultury łużyckiej) analizy diety i mobilności na podstawie badań zawartości izotopów stabilnych węgla, azotu i strontu (A. Szczepanek, P. Jarosz, Z. Bełka), pozyskane - co istotne w perspektywie przyszłych badań nad późną epoką brązu - głównie z kości z grobów ciałopalnych. Ponadto dla glinianych i kamiennych form odlewniczych wykonano analizy proweniencji surowca na podstawie izotopów neodymu (Z. Bełka) oraz identyfikację śladów używania w procesie odlewniczym (A. Garbacz-Klempka, K. Dzięgielewski). Całość stanowi doskonały materiał do bliższego poznania i dalszych analiz korpusu dość jednorodnych reliktów lokalnego ugrupowania kulturowego z końca późnej epoki brązu (ok. IX w. p.n.e.), praktykującego nie tylko powszechne wówczas w Europie ciałopalenie, ale także inhumację i znanego dotąd z takich nekropoli jak Przeczyce, Zbrojewsko czy Częstochowa-Raków.