Na początku XX w. w Kościele katolickim pojawiły się na temat Marcina Lutra opracowania dwóch uczonych, należących do tego samego pokolenia: dominikanina Heinricha Denifle (1844-1905) oraz jezuity Hartmanna Grisara (1845-1932). Pierwszy z nich skupił się na moralności chrześcijańskiej, a drugi na historii i psychologii Lutra. W rzeczywistości oba dzieła doskonale wzajemnie się uzupełniają. Hartmann Grisar starał się zachować obiektywność w badaniach, ale jednocześnie nie pomijał żadnych źródeł. Ukazywał jak najwięcej cech pozytywnych Marcina Lutra, a jednocześnie nie pomijał tematów drażliwych i wypowiedzi wulgarnych. Dzięki temu potrafił obalić wiele legend, które istniały po stronie protestanckiej i katolickiej. Ocena postaci Marcina Lutra jest u niego nie mniej krytyczna niż u Heinricha Denifle'a, chociaż czasami wynika z innych podstaw.

Zgodnie z tradycją Kościoła, odwołującą się do przykładu Chrystusa, nie można oddzielić sposobu postępowania osoby od głoszonych przez nią prawd wiary. Podkreślił to Erazm w pytaniu: Czy zatem ewangelia może być głoszona w tak nieewangeliczny sposób? Kłamstwa Marcina Lutra i jego mowy pełne nienawiści, które każdy powinien potępić, są nie do podważenia. Hartmann Grisar wykazał, że nie można ich usprawiedliwić ani retoryką, ani polemiką, bo on po prostu nimi żył. Takie podejście rzutowało na doktrynę Lutra, którą Grisar scharakteryzował następująco: Z/ stylu i postępowaniu byl kameleonem. Takie były jego wewnętrzne uczucia i taka była jego teologia. Dla współczesnych katolików szczególnie bolesny jest powrót do stanowiska Lutra: Pozostaw człowieka poza dyskusją, ale przyjmij jego doktrynę. Wprawdzie w 2021 r. papież Franciszek odrzucił możliwość zniesienia ekskomuniki nałożonej 500 lat wcześniej na Marcina Lutra, ale sama możliwość rozpatrywania takiego wniosku jest już niestosowna. Dlatego warto jest przypomnieć, co Luter myślał o papieżu, którego „zamierzał powiesić na jego własnych kluczach": Antychryst; bestia; smok diabelski; napełniony diabłami; diabeł; szatan; ohyda spustoszenia stojąca w Świętym Miejscu; zamaskowany diabeł wcielony; zwykły bałwochwalca i niewolnik szatana; kłamca i morderca; ojciec obrzydliwości i truciciel dusz; prostacki osioł; gówno, które diabeł wysrał na kościół; kurwa babilońska; faktyczna kurwa diabła; kurwa arcydiabła; szkarłatna kurwa; wściekła, krwiożercza, przybrana w purpurę kurwa; chorowity, syfilityczny worek z robakami... Hartmann Grisar odniósł się także do wciąż wychwalanych przez protestantów nauk Lutra odnośnie„sola fide" i „sola scriptura".„Sola fide"nazwał„najbardziej subiektywną doktryną, która kiedykolwiek pozyskiwała zwolenników". Z kolei w „sola scriptura" podkreślił niejasności związane ze Słowem wewnętrznym i zewnętrznym, problem zrozumiałości Pisma Świętego, względność krytyki historycznej, oparcie egzegezy na nauczaniu Lutra, niejasne podejście do natchnienia, samowolną modyfikację kanonu i fałszowanie tekstu Biblii (Rz 3,28). Ponadto przypomniał m.in. zmianę celu chrztu (wzmocnienie wiary), nowe doktryny eucharystyczne (impanację i teorię wszechobecności, która pozwalała „pochwycić i złapać Chrystusa"), a także usunięcie ofiarnego charakteru Mszy, do czego pomocą miało być przyjmowanie Eucharystii pod dwiema postaciami. Omówił także odrzucenie czyśćca i dobrych uczynków oraz zadziwiające zachęty do grzeszenia.

Książka zatytułowana Archipelag sztucznej inteligencji, napisana przez specjalistę (profesor AGH, członek PAN i PAU, wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Sztucznej Inteligencji i Polskiego Towarzystwa Sieci Neuronowych) Ryszarda Tadeusiewicza jest oryginalną próbą przybliżenia tytułowej problematyki specjalnemu czytelnikowi: młodzieży szkół średnich. Stykamy się obecnie z wieloma informacjami na ten temat, przy czym są to oceny skrajne: albo że sztuczna inteligencja jest głównym motorem postępu nauki, techniki i gospodarki, więc trzeba ją rozwijać, albo że stanowi ona zagrożenie dla ludzkości, więc trzeba ją ograniczać. Oceny są zwykle ferowane przy minimalnej wiedzy na temat tego, czym w istocie jest sztuczna inteligencja, natomiast zawierają duży ładunek emocji. Ta książka dostarcza dużą porcję rzetelnej wiedzy, która pozwoli Czytelnikowi samemu wyrobić sobie opinię na temat sztucznej inteligencji. Warto dodać, że wiedza ta jest podana w przystępnej i atrakcyjnej formie.